Σήμερα, καλοί μου φίλοι, δεν μαγειρεύουμε...Αφήνω τις παδέλες μου στην άκρη για να μοιραστώ μαζί σας μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου! Θυμάστε που σας είχα μιλήσει για τη νέα μου μεγάλη αγάπη, το τρέξιμο,
σε αυτήν εδώ την ανάρτηση; Μετά από έναν χρόνο ενασχόλησης με αυτό το υπέροχο άθλημα και αφού έγραψα πάνω από 1000km στας εξοχάς, αποφάσισα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να συμμετάσχω σε έναν αγώνα! Ήμουν τόσο τυχερή που ο αγώνας διεξήχθη στη γενέτειρά μου, την αγαπημένη μου Πάτρα.
Η αγωνία μου ήταν μεγάλη, η απόσταση δεν με φόβιζε (ήταν 10km και στις προπονήσεις μου είχα τρέξει και 16άρι) αλλά είχα ομολογουμένως άγχος. Πάντα όταν κάνουμε κάτι για πρώτη φορά, αγχωνόμαστε για το παραμικρό. "Πώς θα κολλήσω το νούμερο, πού θα βάλω το τσιπάκι της χρονομέτρησης, με τι ρυθμό να τρέξω για να μην κλατάρω στο τέλος, αχ, να μην βγω τελευταία, δεν θα το αντέξω" ήταν μερικές από τις σκέψεις που αιωρούνταν στο μυαλουδάκι μου τις τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα.
Και να που έφτασε η πολυπόθητη μέρα. Έχοντας πάρει τις ευχές της οικογενείας, των φίλων και των μαθητών μου έφτασα στην Πάτρα έτοιμη για τη μεγάλη πρόκληση. Οι δικοί μου με συνόδευσαν για να με στηρίξουν και να έχω "κερκίδα". Το πρωί ξύπνησα στις 6 για να φάω πρωινό και με θλίψη ανακάλυψα ότι μόλις είχα αδιαθετήσει! Όχι, μα τον Άγιο Διονύσιο, που λέμε και στο Τζάντε! Τι γκαντεμιά! Χαπακώνομαι και προσεύχομαι να μου περάσει ο πόνος. Λίγο μετά με πιάνουν και στομαχικές διαταραχές για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μου... Δεν προλάβαινα να φέρω παπά να μου κάνει κανά ευχέλαιο να ξορκίσει το κακό και αναρωτιόμουν τι άλλο θα μου συνέβαινε... Ο καιρός ήταν βροχερός για να συμπληρώσει το γκρίζο που επικρατούσε μέσα μου... Η μανούλα μου βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση άρχισε να με αποτρέπει από το να κατέβω στον αγώνα. Κλασική Ελληνίδα μάνα...Αλλά κι εγώ κλασική ξεροκέφαλη πείσμωσα τόοοοσο πολύ με τη γκαντεμιά μου που της απάντησα "Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τρέξω! Έστω και σέρνοντας τα πόδια μου, εγώ θα τερματίσω! Έναν ολόκληρο χρόνο προετοιμάζομαι γι' αυτό!"
Κι όντως πήγα, κρύωνα, πονούσα, ήμουν μουδιασμένη, αλλά με το που ξεκίνησε ο αγώνας έγινε κάτι μαγικό!!! Ξαφνικά ένιωσα να πετάω, ο πόνος είχε εξαφανιστεί ή εγώ είχα επιλέξει να τον αγνοώ, έτρεχα σαν το μικρό παιδί μέσα στο κέντρο της πόλης που μεγάλωσα και που ποτέ δεν επέστρεψα σαν ενήλικη, έτρεχα αμέριμνη με ένα χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης που είχα καταφέρει σε έναν χρόνο να αφήσω τον καναπέ και να αλωνίζω τους δρόμους, έτρεχα ξορκίζοντας την παιδική εικόνα της Ελένης που ήταν στρουμπουλή και σκράπα στα αθλήματα, έτρεχα και ένιωθα τη βροχή να με συντροφεύει και να με εξαγνίζει από κάθε τι μίζερο και σκοτεινό, έτρεχα για 59.10' καταπληκτικά αλησμόνητα λεπτά που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου για πάντα....
Και δεν βγήκα τελευταία (35η στις 71 γυναίκες), και δεν χρειάστηκε να συρθώ. Το συναίσθημα του τερματισμού ήταν από τα ωραιότερα της ζωής μου. Δεν περιγράφεται! Οι δικοί μου κατασυγκινημέμοι με δάκρυα στα μάτια με αγκάλιαζαν και η μανούλα μου μου είπε "Δεν έτρεχες εσύ, Λενάκι μου, πέταγες! Το πρόσωπό σου έλαμπε!" Ναι, το τρέξιμο είναι το καλύτερο ντόπινγκ! Ανυπομονώ να ξανασυμμετάσχω σε αγώνα, να ξανανιώσω τις ενδορφίνες μου να κάνουν πάρτυ...Μιας και σε λίγες μέρες πραγματοποιείται ο υπέρτατος αγώνας δρόμου, ο αγώνας-όνειρο για κάθε δρομέα αντοχής, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους συμμετέχοντες στον Κλασικό Μαραθώνιο της Κυριακής να περάσουν υπέροχα και να ευχαριστηθούν τη διαδρομή. Ελπίζω του χρόνου τέτοια εποχή να ετοιμάζω κι εγώ τη δρομική μου τσάντα και να αξιωθώ κι εγώ να τρέξω μαραθώνιο...
Σας φιλώ γλυκά και σας προτρέπω από καρδιάς να το δοκιμάσετε: "Τρέξτε, κάνει καλό!"
Today there is no cooking...I justed wanted to share with you one of the most beautiful experiences of my life: my first race! Remember I talked to you about my new passion in this post
"ode to running"? Well, a month ago I participated in my first race, a 10K! Despite the fact that I got my period just 3 hours before the race, despite that I had major stomach problems that morning, I did not give up. My mum tried to persuade me not to run but quitting was not an option for me! I had trained so hard for this race (ran more than 1000km in a year), I had visualised it so many times and looked forward to it so eagerly that I just could not quit! Even if I had to crawl to the finish line...
A magical thing happened when I got there, the pain vanished (or did I just ignore it?), my family cheered me so much that I thought I was not just running, I was FLYING! It felt great, it felt eaxhilarating! I was so proud to achieve such a great goal. I enjoyed every single of the 59.10' minutes of my race, I will never forget the pure bliss that overwhelmed my heart...
I am addicted to running! I want to run many races. This Sunday a great event takes place in Athens:the classic marathon! I hope to be there next year and try to "tame" these 42km! Wish a wonderful race to all the partecipants! my motto is: "Run, it's good for you!" Actually it is the best gift you can offer yourself!
Take care, my good friends!
